Έξταση - Μες το Μυαλό μου Στίχοι

Μες το μυαλό μου γυρνάνε, σκέψεις για ποιοι είμασταν
και τώρα που πάμε. Αν τελικά, εμείς γερά πατάμε.
Μέσα στην Ελλάδα που ζούμε, να μη μας φάνε. [x2]

Λοιπόν, Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε αυτόνομη χώρα.
Τα ίδια χάλια που'χε τότε, υπάρχουν και τώρα.
Με ένα πολίτευμα, η γνωστή ολιγαρχία.
Λίγοι κάνουν κουμάντο και οι πολλοί παίρνουν τα τρία.
Ιστορία μας μαθαίνει απο παλιά,
παίζεται σε επανάληψη και σου χαμογελά.
Σπουδαίους φιλοσόφους, που βλέπανε πιο μπροστά
τους έτρωγε η μαρμάγκα, η εξορία και τα σκατά.
Μεγάλη άνθηση, χρυσός αιώνας του Περικλή,
σκλάβοι να χτίζουν παρθενώνες για ένα κομμάτι ψωμί.
Τραγική ειρωνία στην όλη την ιστορία
ανθρωποθυσία με μανία, γελοία ειδωλολατρία.
Μαστουρομένα μαντεία, να διαμορφώνουν ιστορία
και μια Πυθία να δίνει ρεσιτάλ στη μαλακία.
Ελεύθερη πορνεία, γλέντια, όργια και ζαλάδα.
Κάπως έτσι ήτανε πραγματικά η Αρχαία Ελλάδα.

Απο τότε που θυμάμαι τον ευατό μου ρωτάω,
κοιτάω μπροστά μου και παραμιλάω που πάω;
Πολλα ζητάω; Δε νομίζω!
Ελλάδα σαστίζω γιατί αρνούμαι να ζήσω
σε χώρα που'χει χρώμα γκρίζο.
Τώρα πίσω μας γυρίζω, με στίχους σου θυμίζω.
Ανθρώπους που σου δώσανε ψυχή και σώμα, αφρίζω.
Δακρύζω, Ελλάδα σου υπενθυμίζω
τους μάγκες και τις μάγκισσες, γυρνώ το χρόνο πίσω.
Καραισκάκης, Μαντώ Μαυρογένους, Κολοκοτρώνης,
αρχιδαράδες, μαχητές που αμα δεις το βουλώνεις.
Μουμπουλίνα, Παπαφλέσσα και το μόρτι τον Ανδρούτσο.
Τους ήρωες σου ξέχασες, Ελλάδα για τον πούτσο.
Σου δώσανε ζωή και σε απελευθερώσανε,
στη φυλακή τους έβαλες ενώ αυτοί σε σώσανε.
Ελλάδα-Ελλαδίτσα μου, γιατί μας βγήκες έτσι;
Τους καθωσπρεπισμός σας να χέσω και όποιος μας αντέξει.

Μες το μυαλό μου γυρνάνε, σκέψεις για ποιοι είμασταν
και τώρα που πάμε. Αν τελικά, εμείς γερά πατάμε.
Μέσα στην Ελλάδα που ζούμε, να μη μας φάνε. [x2]

Στην εποχή που ζούμε η Ελλάδα είναι στη ζάλη της,
πέφτουν τα μαλλιά και μαραζώνει το κεφάλι της
απ'τα ναρκωτικά, γιαυτό δε βλέπουνε τα κάλλη της.
Μόδα αν είσαι αλάνι, σκάστε ρε μιλάει το αλάνι της.
Ζήσε τη στιγμή, οι ξέφρενοι μαζί.
Τη Μύκονο τη κάνανε από χρυσάφι γη.
"Να ζει κανείς στη χώρα αυτή ή να μη ζει;"
Απόλυτη σιγή, ενός λεπτού φωνή.
Από τον Παπανδρεού εως τον Καραμανλή,
απ'όλα τα σκουπίδια που βρίσκοντε στη Βουλή.
Από τα σχέδια τους που δε βγαίνουν στο γυαλί,
αποκαλύπτονται υπουργοί που'ναι για όλους μας ντροπή.
Ελλάς να το λες και μη γελάς,
κοίταμε στα μάτια, τρέλα πάντα να πουλάς!
Να μη το κουνάς, να'σαι'δω κουνάς, έξταση για μας
έχουμε ξεφύγει τελείως για μας μιλάς.


Εκατό χρόνια μετά, τα πράγματα τελείως διαφορετικά.
Γενικά, θα πληρώνουνε και φόρο για να λένε ένα γειά
και η λέξη σύνταξη θα έχει σβηστεί από τα λεξικά.
Τα μωρά θα βγαίνουνε με γυαλιά απ'τη κοιλιά.
Εθισμένα αποκλειστηκά στα ηλεκτρονικά.
Κολλημένα, ετόν δέκα δε θα υπάρχει παρθένα.
Τα πάντα σκαναρισμένα, τα πάντα τσιπαρισμένα.
Πειραγμένα μυαλά, ποτισμένα με τοξικά.
Ψυχοφάρμακα παρμένα πάντα εθελοντικά.
Ναρκωτικά ανώνυμα στα περίπτερα
και η επίσημη γλώσσα Ελλάδος τα αγγλικά.
Οι Αμερικάνοι θα'χουν το πάνω χέρι,
θα κουμαντάρουνε τον Έλληνα σαν πιόνι στη σκακέρα.
Μιλάω μπέσα μάγκες μου, θα'ρθει η μέρα
γιατί τα μυαλά των πολιτικών πήρανε αέρα.


Μες το μυαλό μου γυρνάνε, σκέψεις για ποιοι είμασταν
και τώρα που πάμε. Αν τελικά, εμείς γερά πατάμε.
Μέσα στην Ελλάδα που ζούμε, να μη μας φάνε. [x2]