Μάνι - Κάτω από τη γκιλοτίνα (Στίχοι)

Παγιδευμένος μεσ'στο κύκλωμα,
πείραμα από τη μήτρα για την ένταξη στο σύστημα.
Γεννήθηκα από σύμπτωση οπότε θα'μαι ατύχημα.
Ποιος να μ'αγαπήσει, ο πιο μισιτός είμαι από τη φύση μου.
Kαι επίσης, η πόλη είναι λόγος να λυγίσεις.
Οι δρόμοι με ποτίσανε με άγχος
και βγαίνω από το σπίτι μου, μόνο μετά τη Δύση.
Οι μπάτσοι, όταν σχολάνε είναι φίλοι
και δε συμμετέχουνε μεσ'στο παιχνίδι.
Καταλήγεις στο σπίτι σου δίχως λεφτά,
τηλέφωνο, καπνό και δαχτυλίδι.
Στο σπίτι του αδερφού μου να μετράμε τα κλεμμένα,
ενώ πίνουμε χασίσι.
Και δίνω τη ζωή μου ακόμη και να'ναι λάθος
αν θέλει να το στηρίξει.
Θα καταλάβεις ποιος είναι για σένα,
αν σε ματώσουν και είναι εκεί να τους γαμήσει.
Σα πέφτω πίσω, χάνω τον εγκέφαλο μου στο μεθύσι
και μέχρι να πεθάνω θα'μαι θάνατος.
Καμιά πουτάνα δε μ'έχει πείσει.
Μένω και μπαίνω άμετρος,
θέλω μονάχα το χαρτί και γίνομαι άνεμος.
Βαδίζω σ'ένα τόπο άγονο, στο χέρι το μαχαίρι μου,
στο πλάι μου το διάολο.


Μόνο διχόνοια,
μάνα θέλουν να πέσω μια για πάντα μες το χώμα.
Βαδίζω ένα μακρύ, βαρύ χειμώνα, τόσα χρόνια.
Είναι να αμφισβητούν αυτά που γράφω θα πονάν.
Οι πιο πολλοί μετά τα παρατάν
και τα σεντόνια ματώσαν πρώτη νύχτα.
Είμαι απ'την αίρεση,
θυμάμαι ακόμα το σκοτάδι πριν τη γέννηση.
Και πια τυφλά, δε πατώ τα βήματα μου,
τη πορεία μου χαράξαν ερπετά πριν από μένα.
και τα σεντόνια ματώσαν πρώτη νύχτα.
Τώρα βρήκα, τον τρόπο για να βγω απ'τη πυραμίδα.
Κοιμώμουν σε ένα λάκο μόνο φίδια, δε ξέρω την ανία.
Ποτέ μου δε βαριέμαι να μεθάω από κρανία,
γαμάω όποια πουτάνα φεύγω από τη συναυλία.
Και τη θυμάμαι όταν δεν έχω μία.
Όμως βρήκα τον τρόπο να βγω απ'τη πυραμίδα.
Μου κάνα μάγια να με βγάλουν απ'τη μπρίζα, μα..
Άμα δε κόψεις το κακό από τη ρίζα,
να, γυρίζει πίσω και πεινάει για ξεπλήρωμα.

Είμαι στο τέλος...είμαι στο τέλος μου..
Όλα πουτάνα, δίχως αμφισβήτηση..