Μάνι - Πατάμε Νάρκες [Στίχοι]

Παγιδευμένος σε ολογράμματα, πατάω μέσα στη κόλαση
και πάνω, από τα σύννεφα πίνω γη
και είναι καθήκον να ζεστάνω.
Το γαμημένο στόμα μου, πετά σαν αεροπλάνο.
Από τη καύλα μου μοιράζω Bong da city,
μα το παίζεις υπεράνω.
Εδώ τελειώνει δεν ακουμπάς το πλάνο μου
πιόνι και τη σκακέρα μου
έχω θάψει μες'το χιόνι.
Τώρα κάνω ό,τι θες να κάνεις πιο σωστά.
Kαταλαμβάνω μέρη και εποχές
και δεν έχω μάθει να χάνω, δε το χάνω πήρα τη δόση μου
και φτύνω αφορμές για τελετές νεκρωσιμού.
Φτάνω στα πάνω πατώματα με κάθε λέξη μου.
Καλά να πάθω, σκάβω τον τάφο μου,
όταν καταπίνω χάπια μες'το μπάνιο.
Πουτάνα, ύπνος, κεταμίνες και τριπάκια,
mama στο τέλος πάντα στρίβω ένα μπάφο.
Ναι, γλωσσοκοπάνα φτύνει στίχους στην αλάνα.
Ο γλωσσοδέτης, πρώτος των πρωτοπόρων,
των δαιμόνων, υπό το νόμων των υπονόμων,
τρόμο παρεμβάλει και φέρνει μόνο,
χώνονται σα να σας έχω βάλει νέφτη στο κώλο.
Όλα θα τελειώσουν όταν βγάλω αυτό το solo.
Θα πέσεις, δουλειά μου και συ κοίταζε τη δικιά σου,
για να μη στείλω δέμα στη μητέρα σου τα αυτιά σου.
Έχω ένα πρόβλημα, έχω δεκάδες.
Καταναλώνω όσα αρκούν για να μη θυμάμαι
και μετά τα κάνω μπάρες.
Κάνω δύο μέρες για να βγάλω όσα χαλάω σε μια ώρα στις πουτάνες.
Πατάμε νάρκες, πατάμε νάρκες, ο μάγος πνίγεται μέσα στα χημικά
σε νύχτες άδειες, μέσα απ'τα έγκατα της γης φέρνω τη σύγκρουση.



Η πόλη είναι η Αθήνα, 2000.