Έξταση - Μες το Μυαλό μου Στίχοι

Μες το μυαλό μου γυρνάνε, σκέψεις για ποιοι είμασταν
και τώρα που πάμε. Αν τελικά, εμείς γερά πατάμε.
Μέσα στην Ελλάδα που ζούμε, να μη μας φάνε. [x2]

Λοιπόν, Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε αυτόνομη χώρα.
Τα ίδια χάλια που'χε τότε, υπάρχουν και τώρα.
Με ένα πολίτευμα, η γνωστή ολιγαρχία.
Λίγοι κάνουν κουμάντο και οι πολλοί παίρνουν τα τρία.
Ιστορία μας μαθαίνει απο παλιά,
παίζεται σε επανάληψη και σου χαμογελά.
Σπουδαίους φιλοσόφους, που βλέπανε πιο μπροστά
τους έτρωγε η μαρμάγκα, η εξορία και τα σκατά.
Μεγάλη άνθηση, χρυσός αιώνας του Περικλή,
σκλάβοι να χτίζουν παρθενώνες για ένα κομμάτι ψωμί.
Τραγική ειρωνία στην όλη την ιστορία
ανθρωποθυσία με μανία, γελοία ειδωλολατρία.
Μαστουρομένα μαντεία, να διαμορφώνουν ιστορία
και μια Πυθία να δίνει ρεσιτάλ στη μαλακία.
Ελεύθερη πορνεία, γλέντια, όργια και ζαλάδα.
Κάπως έτσι ήτανε πραγματικά η Αρχαία Ελλάδα.

Απο τότε που θυμάμαι τον ευατό μου ρωτάω,
κοιτάω μπροστά μου και παραμιλάω που πάω;
Πολλα ζητάω; Δε νομίζω!
Ελλάδα σαστίζω γιατί αρνούμαι να ζήσω
σε χώρα που'χει χρώμα γκρίζο.
Τώρα πίσω μας γυρίζω, με στίχους σου θυμίζω.
Ανθρώπους που σου δώσανε ψυχή και σώμα, αφρίζω.
Δακρύζω, Ελλάδα σου υπενθυμίζω
τους μάγκες και τις μάγκισσες, γυρνώ το χρόνο πίσω.
Καραισκάκης, Μαντώ Μαυρογένους, Κολοκοτρώνης,
αρχιδαράδες, μαχητές που αμα δεις το βουλώνεις.
Μουμπουλίνα, Παπαφλέσσα και το μόρτι τον Ανδρούτσο.
Τους ήρωες σου ξέχασες, Ελλάδα για τον πούτσο.
Σου δώσανε ζωή και σε απελευθερώσανε,
στη φυλακή τους έβαλες ενώ αυτοί σε σώσανε.
Ελλάδα-Ελλαδίτσα μου, γιατί μας βγήκες έτσι;
Τους καθωσπρεπισμός σας να χέσω και όποιος μας αντέξει.

Μες το μυαλό μου γυρνάνε, σκέψεις για ποιοι είμασταν
και τώρα που πάμε. Αν τελικά, εμείς γερά πατάμε.
Μέσα στην Ελλάδα που ζούμε, να μη μας φάνε. [x2]

Στην εποχή που ζούμε η Ελλάδα είναι στη ζάλη της,
πέφτουν τα μαλλιά και μαραζώνει το κεφάλι της
απ'τα ναρκωτικά, γιαυτό δε βλέπουνε τα κάλλη της.
Μόδα αν είσαι αλάνι, σκάστε ρε μιλάει το αλάνι της.
Ζήσε τη στιγμή, οι ξέφρενοι μαζί.
Τη Μύκονο τη κάνανε από χρυσάφι γη.
"Να ζει κανείς στη χώρα αυτή ή να μη ζει;"
Απόλυτη σιγή, ενός λεπτού φωνή.
Από τον Παπανδρεού εως τον Καραμανλή,
απ'όλα τα σκουπίδια που βρίσκοντε στη Βουλή.
Από τα σχέδια τους που δε βγαίνουν στο γυαλί,
αποκαλύπτονται υπουργοί που'ναι για όλους μας ντροπή.
Ελλάς να το λες και μη γελάς,
κοίταμε στα μάτια, τρέλα πάντα να πουλάς!
Να μη το κουνάς, να'σαι'δω κουνάς, έξταση για μας
έχουμε ξεφύγει τελείως για μας μιλάς.


Εκατό χρόνια μετά, τα πράγματα τελείως διαφορετικά.
Γενικά, θα πληρώνουνε και φόρο για να λένε ένα γειά
και η λέξη σύνταξη θα έχει σβηστεί από τα λεξικά.
Τα μωρά θα βγαίνουνε με γυαλιά απ'τη κοιλιά.
Εθισμένα αποκλειστηκά στα ηλεκτρονικά.
Κολλημένα, ετόν δέκα δε θα υπάρχει παρθένα.
Τα πάντα σκαναρισμένα, τα πάντα τσιπαρισμένα.
Πειραγμένα μυαλά, ποτισμένα με τοξικά.
Ψυχοφάρμακα παρμένα πάντα εθελοντικά.
Ναρκωτικά ανώνυμα στα περίπτερα
και η επίσημη γλώσσα Ελλάδος τα αγγλικά.
Οι Αμερικάνοι θα'χουν το πάνω χέρι,
θα κουμαντάρουνε τον Έλληνα σαν πιόνι στη σκακέρα.
Μιλάω μπέσα μάγκες μου, θα'ρθει η μέρα
γιατί τα μυαλά των πολιτικών πήρανε αέρα.


Μες το μυαλό μου γυρνάνε, σκέψεις για ποιοι είμασταν
και τώρα που πάμε. Αν τελικά, εμείς γερά πατάμε.
Μέσα στην Ελλάδα που ζούμε, να μη μας φάνε. [x2]

Μάνι - Τέταρτο Θαύμα Κουπλέ Στίχοι

Είναι ο Μ-Α-Ν-Ι, πρώτα απ'όλα κόλαση.
Στο τέμπο πρόλαβα να δώσω στο κόσμο ποθεί το υλικό.
Σα δολά-ριο, εθισμός σα coca-cola, κολλάμε επάνω σας, επίθεση παίζει.
Καραμπόλα, δύο τετράγωνα μπροστά η βασίλισσα, κατρακύλησα
και παίζει ΄.... συνεχώς απ'όταν γύρισα.
Φωνή που ταρακουνά τους αλήτες μέσα στα στενά,
μέχρι και τα μουνιά που πάνε σπίτι μετά τις εφτά.
..... φαντάζω σκηνή τρόμου,
που πρωταγωνιστή έχει το σατανά.
Από trailer χτυπά δυνατά, κανονικά.
Θα κάνετε πίσω γιατί μπροστά σας άναψα φωτιά.
Τέσσερις φωνές από τις κατακόμβες φτύνουνε στίχο βόμβες.
Το δες, τώρα τρομοκρατούμε φτύνοντας φλόγες.
Λόγος ημών, κρίνε σωστά ή θύμα μου γίνε,
μόλις χάνομαι στον ιστό της αλκοόλης, φύγε!

Μάνι - Πατάμε Νάρκες [Στίχοι]

Παγιδευμένος σε ολογράμματα, πατάω μέσα στη κόλαση
και πάνω, από τα σύννεφα πίνω γη
και είναι καθήκον να ζεστάνω.
Το γαμημένο στόμα μου, πετά σαν αεροπλάνο.
Από τη καύλα μου μοιράζω Bong da city,
μα το παίζεις υπεράνω.
Εδώ τελειώνει δεν ακουμπάς το πλάνο μου
πιόνι και τη σκακέρα μου
έχω θάψει μες'το χιόνι.
Τώρα κάνω ό,τι θες να κάνεις πιο σωστά.
Kαταλαμβάνω μέρη και εποχές
και δεν έχω μάθει να χάνω, δε το χάνω πήρα τη δόση μου
και φτύνω αφορμές για τελετές νεκρωσιμού.
Φτάνω στα πάνω πατώματα με κάθε λέξη μου.
Καλά να πάθω, σκάβω τον τάφο μου,
όταν καταπίνω χάπια μες'το μπάνιο.
Πουτάνα, ύπνος, κεταμίνες και τριπάκια,
mama στο τέλος πάντα στρίβω ένα μπάφο.
Ναι, γλωσσοκοπάνα φτύνει στίχους στην αλάνα.
Ο γλωσσοδέτης, πρώτος των πρωτοπόρων,
των δαιμόνων, υπό το νόμων των υπονόμων,
τρόμο παρεμβάλει και φέρνει μόνο,
χώνονται σα να σας έχω βάλει νέφτη στο κώλο.
Όλα θα τελειώσουν όταν βγάλω αυτό το solo.
Θα πέσεις, δουλειά μου και συ κοίταζε τη δικιά σου,
για να μη στείλω δέμα στη μητέρα σου τα αυτιά σου.
Έχω ένα πρόβλημα, έχω δεκάδες.
Καταναλώνω όσα αρκούν για να μη θυμάμαι
και μετά τα κάνω μπάρες.
Κάνω δύο μέρες για να βγάλω όσα χαλάω σε μια ώρα στις πουτάνες.
Πατάμε νάρκες, πατάμε νάρκες, ο μάγος πνίγεται μέσα στα χημικά
σε νύχτες άδειες, μέσα απ'τα έγκατα της γης φέρνω τη σύγκρουση.



Η πόλη είναι η Αθήνα, 2000.

Bong Da City (Φοβίες) - Καμπάνα [Στίχοι]

Yaw, ναι, πίνω και γράφω πιο συχνά
από όταν γαμάω.
Τσιτωμένα χείλη μου το rap φτύνουν, rap.
Και κολλάς, bong style raps.
Το σπέρμα μου στα δόντια σου είναι, μη γελάς.
Το κτήριο στοιχειωμένο μες τη φρίκη,
όταν ηχογραφούμε bong da city.
Ένοικοι τρέχουνε να βγουν μέσα από το σπίτι.
Πετιούνται φοβισμένοι,
μα οι θυρωροί τις πόρτες έχουν κλείσει.
Ναι, όταν χώνω τους σκοτώνω, ποιός μπόνο;
Πιο πολλά θα βγάλω αυτό το χρόνο.
Bong μόνο και μόνο, πάρε δρόμο.
Τα θέλουμε όλα λεφτά, μουνία και θρόνο.
Και όχι μόνο, πάρτους από εδώ.
Με βλέπουνε και λένε: "Όχι θεέ μου, πάλι ο Μω".
Χα, οι mcs δε τη παλεύουν,
γελάω μαζί τους πόσα σάλια για να ανέβουν.

Τι να σου εξηγώ, κράζω αν θες με το κιλό.
Κινούμαι στο σκοτάδι και αναπνεύω τον θυμό.
Δεν έχω θέμα ξαναγυρνώ το σκοτωμό.
Τα λόγια μου, επάνω του στοιχείωνουν το μυαλό.
Το βήμα μου γοργό, στο σώμα σου χαράζω
μην απορείς γιατί σε σ'εσένανε δε μοιάζω.
Δεν έχεις styles, δεν έχεις skills, μη προσπαθείς να μιμηθείς
το βλέμα μου όταν θα δεις ξανά, θα τρομοκρατηθείς.
ΦΒΣ, Bong Da City ρούφα τζούρα.
Εμάς ακούς για ατελείωτη μαστούρα.
Δε νιώθω πόνο, δεν έχω φόβο. Ούτε καν
δε με τρομάζεις γαμημένη πατσαβούρα.
Πετώ στο μέλλον, στο χρόνο βάζω παύλα.
Κάνω τα πόδια σου να τρέμουν από καύλα.
Ένα λεπτό για να μη παρεξηγηθώ,
κάνω θυσία τη ψυχή σου στο θεό.

Με λένε Μάνι σκέφτομαι, πώς στο πούτσο σκέφτομαι;
Αφού το μυαλό μου έχει πεθάνει.
Με έδωσε το αίμα απ'τα ρούχα στη λεκάνη.
Η μάνα μου δε φτάνει και πήρε το 100, θα με τρελάνει.
Το rap σου δεν υπάρχει, την είδες βασιλίας δίχως παλάτι,
μα δε πρόκειται ποτέ να πάρεις μάχη.
Τι το χειρότερο απ'το να'σαι όλος πληγές σε καροτσάκι;
Το καροτσάκι να'ναι από αλάτι.
Και'χω τα νεύρα μου, 2 κατσαβίδια
μετατρέπονται σε 2 catana μέσα στα χέρια μου.
Και όταν με δώσουνε εγώ θα έχω βρει το τρόπο
να τηλεμεταφέρομαι απο τόπο σε τόπο.
Είμαι καρκίνος γιαυτό οι mcs κάνουν πως
δε με ξέρουν όταν το κώλο τους σκίζω.
Είμαι το στόμα του κτήνους,
καταπίνω όλη τη πόλη και κατοίκους σαν εκείνους,
ποτέ μου δε θα γίνω, έχω σμήνος, δολοφόνες μέλισσες.
Κοίταγες το που πάω, καθυστέρησες.
Χάθηκες μες την ομίχλη, κοιτάτε τη καταστροφή.
Κάθε στροφή, θυμίζει πως ζείτε τις τελευταίες του πλανήτη.

Αναρωτήθηκες ποτέ για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;
Όταν ανέβει στο σανίδι και τα κάνει πουτάνα.
Είναι το, φοβάμαι να το πω μη καώ.
Πάρε το rap μας σα δώρο για το λαό. [x2]