Μάνι - Πέφτουν Άμυνες [Στίχοι]

Πέφτεις απότομα, όταν ανοίγουν τα μικρόφωνα.
Χάνεις το χρώμα σου και τον έλενχο από το χέρι σου,
από τα δάχτυλα ως τον αγκώνα σου.
Όταν μουδιάζεις είναι ώρα για να φύγεις
και για να δεχτείς πως έχασες είπες στη κόλαση.
Μόνος σου, καθώς ανοίγω το στόμα μου.
Φτύνω το πόνο σου, έχω το χάρισμα να αδειάζω το οξυγόνο από το χώρο σου.
Δέξου, αλάνι γίνομαι αλάτι για τις πληγές σου.
Με λένε Μάνι και πέφτουν οι άμυνες σου.
Όταν η μάχη ξεκινά, αλλάζω πρόσωπο,
το πρόσωπο που τρομάζει τους δαίμονες σου.
Δύναμη καταστολής με γεύση θάνατο,
θα σκάσει στο στομάχι σου καταπίνετε αμάσιτο.
Δε τους αρέσει το γαμήδι μου, πονάει,
το ζηλεύουνε γιατί τους καταστρέφει από το μπάσιμο.
Δε με μισούν απλά θα μ'ήθελαν νεκρό.
Να μην υπάρχω, είτε να συμβιβαστώ με το στημένο τους παιχνίδι.
Πάρε το σεβασμό, πήρα το χρήμα και έχω φύγει.
Ήδη, παρακολούθα, σου'χω φερθεί σωστά και ας μου φέρεσαι μούφα,
μα δε το'χω και σε τίποτα να αρχίσω τα χαστούκια.
Εξαίρεση μες τον κανόνα σας, που πάω με τέτοια μούτρα;
Και που πατάω; Ποιον προσβάλω;
Δεν αναβάλω την επίθεση, ο στίχος μου έχει λύση την εξίσωση.
Δειψάω για σύγκρουση, λάθος κατεύθυνση βαδίζω χρόνια.
Όμως κατάφερα να βρω την έξοδο από την ύπνωση.
Bong da city, φοράω τη κουκούλα μου ακομή και στο σπίτι.
Fifty-fifty, rap και χασίσι.
Mc και μόνο μόνος μέσα στην ομίχλη.
Φανατίσου, άδειασε η κόλαση και οι δαίμονες χωρέσαν στο κορμί σου.
Καθρέφτη, δε ψάχνω ρίμα, γράφω ό,τι μου κατέβει.
Να'χα το χρήμα και δε θα'γραφα καν,
έτσι καθώς η νύχτα πέφτει.
Όσοι δεν έχουνε πίστη χάνουν το δρόμο τους
και βλέπουνε ξημέρωμα μακριά από τον τόπο τους
και πέφτουνε για λίγο, τότε χαιρόσαστε μουνιά!
Μα, την άλλη νύχτα γυρίζουνε πίσω..